LOST-Destiny

Matt

30.Final destination

Matt

1.New year, new adventure

Matt

[Sam obudziła się w jakimś pomieszczeniu, betonowe ściany. Poza jedną, która była ... magnesem]

Samantha

Metalowy krzyżyk na szyji Sam nagle ruszył w kierunku jakiejś ściany. Dziewczyna przeraziła sie. "Gdzie ja do licha jestem?" pytała siebie w duchu.
- Halo? Jest tam kto? Czy ktoś mnie słyszy?
Echo. Betonowe ściany powodowały echo. Dziewczyna przytrzymała wisiorek ręką. Szła długim korytarzem. Powoli. Z ręką przyciśnietą do klatki piersiowej. "Chyba się nawrócę..." pomyślała.

Matt

-Nie bój się.- usłyszała głos kobiety

Samantha

[kobiecy?? czemu?? Sad

]

- Kim jesteś? Gdzie ja jestem? - drżał jej głos

Matt

Dziewczyna wyłoniła się z cienia:
-Jestem Ming-Na.- powiedziała i wyciągneła ręke do Sam

Samantha

Sam patrzyła na nią z zaciekawieniem.
- Niby czemu mam ci podać rękę?

Matt

Ming-Na: A masz inny wybór?- spytała patrząc jej w oczy

Samantha

- Niby czemu mam ci ufac? Co tu sie dzieje? Gdzie ja do cholery ejstem? Gdzie moja łódz!

Samantha

Samantha patrzyła na kobiete. Powoli podała jej rękę. "Niech sie dzieje wola nieba"

Matt

Ming-Na: Więc jak się nazywasz?- spytała siadając na krześle przy jakimś komputerze

Samantha

- Samantha Louis. Powiesz mi co ja tu robią i dlaczego trzymaciu tu tak wielki magnes?

Matt

Ming spojrzała na ścianę:
-Tak, tak. Moze później.- powiedziała i wpisała nazwisko Sam do kompa- Mam dla ciebie pewną propozycję. (musze spadać, Sam czekaj na mnie będe jutro Very Happy

)

Samantha

[RETROSPEKCJA]

- Sam, boisz się ciemności? - spytał ją tata kiedy zwiedzali jakąś atrakcje w europie. To były bunkry.
- Nie ciemności. Tego, że nie wiem gdzie ejst wyjście.
Oboje byli tu sami. Nagle usłyszeli szelest i odgłos kroków.
- Witaj, Henry. - rzekł tajemniczy mężczyzna do ojca Sam.
- Moris! Witaj, co tu robisz?
- A tak spaceruję. A to twoja córka, tak? Samantha. Witaj, Sam.
Samantha długo zastanawiała się nad podoaniem ręki. Wkońcu uczyniła ten gest lecz szybko schowała się za ojca.
- No cóż... Nie będę wam pzreszkadzał. Henryku, Sam, miło było was spotkać.
Kiedy mężczyzna odszedł i niebyło już słychać jego kroków tata zapytał Sam.
- Bałaś się go?
- Boję się nieznajomych. Nigdy nie wiem, co mnie z ich strony spotka. Nie znam tego miejsca. Nie wiem gdzie uciekać. A jak by się okazał kimś złym? Wtedy była bym załatwiona.

[Koniec RETROSPEKCJI]

Samantha czuła się dokładnie tak jak wtedy. I myślała to samo. Nie znała drogi ucieczki. I nie miała wyboru. Musiała się dogaadać z tą kobietą.
- Jaka to propozycja? - zapytała
Musiała sobie radzić, nie miała ojca za którego mogłaby się schować.